Vandaag is het 7 januari en ben ik jarig. En dat vier ik vanavond op een bijzondere manier en een bijzondere plek. Namelijk als ik voorga tijdens het kerkasiel wat nu in de Bethelkapel plaatsvindt.
Het kerkasiel is een doorlopende kerkdienst, in buurt-en-kerkhuis Bethel (voorheen de Bethelkapel NIET de Bethelkerk!) voor de Armeense familie Tamrazyan. En daar kunnen we veel hulp bij gebruiken.Die doorlopende dienst zorgt ervoor dat de Protestantse Kerk Den Haag kerkasiel verleent aan de familie, die al negen jaar in Nederland woont, twee keer toestemming kreeg van de rechter om hier te blijven en – na het laatste hoger beroep door de Nederlandse staat – toch weg moet. Ook voor het kinderpardon zijn ze afgewezen – ook al wonen de kinderen al langer dan vijf jaar in Nederland.
Het kerkasiel is een pauzeknop waarmee we de familie even rust geven en de politiek uitnodigen om in gesprek te gaan over het lot van Hayarpi en haar broertje en zusje en over het effect van het kinderpardon, wat nu aan slechts 10% van de kinderen toegekend wordt.
Van Edgar Neo naar Neo de Bono
Als het toch over het kinderpardon gaat.. Wellicht krijg ik ook een soort van kinderpardon. Niet zozeer of ik er mag zijn hier maar of ik mag zijn wie ik ben. Met een naam die bij me past of eigenlijk die me door God me op mijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostella gegeven is.
Een van de belangrijkste dingen is het feit dat het me na jaren van proberen het me eindelijk lijkt te gaan lukken om van mijn door mijn biologische vader gegeven voornaam en achternaam af te komen (mensen die me kennen en/of volgen weten wat daar de achtergrond van is. Lang verhaal kort een zeer vervelende jeugd).
Een nieuw jaar.. nieuwe ronde, nieuwe kansen
Het is nog maar een paar dagen geleden dat we het nieuwe jaar ingeluid hebben. En zoals het altijd met een nieuw jaar gaat, maken we vaak grootse plannen waar meestal niets van terecht komt. We willen het beste bereiken op de beste manier. Maar we vergeten dat de omstandigheden sterk kunnen veranderen. Dan lopen al onze plannen mis.
Persoonlijk moet ik eerlijk bekennen dat alle grootse plannen in mijn leven mislukt zijn. Het beetje succes heb ik vooral te danken aan wat mij toeviel, niet als een lot uit de loterij, maar door een samenhang van omstandigheden en relaties. Het succes kwam als het ware op me af, ik had het geluk het te herkennen en maakte dankbaar gebruik van het moment.
Van geslaagde ondernemers die ik spreek hoor ik vaak dat we te weinig rekening houden met wat ons toevalt en dat we meestal te verstandelijk te werk gaan. Zo sprak ik laatst een succesvolle internetondernemer en vroeg hem hoe hij erin geslaagd was een dergelijk onderneming op te zetten. Het antwoord was simpel. Hij hoorde iemand iets delen over diens online frustratie en luisterde met belangstelling. Hij kreeg een ingeving, sprak erover met een collega ondernemer en die werd net zo enthousiast. En samen maakten ze er een daverend succes van.
Ik weet dat succesvolle plannen heel vaak door toeval tot stand komen, maar dan moeten we daarvoor openstaan en ons niet laten beperken door het rationele denken. Ons verstand is op zichzelf niet zaligmakend voor het realiseren van onze plannen. Ons leven is als een ijsberg waarvan we maar 10% kunnen zien, 30% vaag zichtbaar is en 60% zelfs volledig onzichtbaar. De Titanic hield geen rekening met deze onderkant van de ijsberg en ging ten onder.
Grootse plannen, die geen rekening houden met de onzichtbare binnenkant van ons leven, blijken het niet te halen. De zintuiglijke buitenkant van ons leven samen met ons verstandelijk inzicht geven maar een beperkt zicht op de mogelijkheden die het leven ons te bieden heeft.
Onze spirituele kracht blijft zintuiglijk en verstandelijk onzichtbaar maar blijkt wel effectief te werken. Het is het gebied van onze diepste verlangens en verwondering voor nieuwe inzichten dat ons in beweging brengt.
UPDATE
Tijdens het bladeren door mijn digitale archief op zoek naar mijn eigen ‘ijsbergen’ stuitte ik op een interview met mij op Nieuw W!J. Wat op hoofdlijnen verrassend actueel blijkt. Weliswaar woon ik niet meer in de Bethelkapel (maar vanwege mijn betrokkenheid bij Geloven in Moerwijk in een huis in Moerwijk) en is het project ‘Werken aan werk’ met Soco Soco en de Moerwijk Coöperatie nu pas gerealiseerd. Maar toch.. Soms duurt het even voordat je kansen daadwerkelijk kunt benutten ;-)
Ik lees graag je reactie op dit artikel..
“Het leven als geschenk probeer ik met anderen te delen”
“Ik droom van een Nieuw WIJ. Van rijk worden door liefde, in een economie van jij-blij-ik-blij.” Aldus Edgar Neo: een zweverige fantast voor sommigen, een hartelijke realist voor anderen. Wie zijn naam googlet, stuit op typeringen als ‘internetmiljonair’ en ‘duurzaam pionier’. Een gesprek met een markant gemeenschapsdenker en doener.
Als een van de eerste internetadviseurs en -ondernemers verdiende hij miljoenen. Toch ervoer Edgar Neo (37) armoede. “Ik voelde me pas rijk, toen ik m’n vermogen begon te investeren in projecten waar iets duurzaams van uitgaat.” Hij bedacht en begeleidde zo’n honderdvijftig initiatieven voor kwetsbare mensen en natuur. Met Lotsov en 4Credits hielp Neo ism Qredits jongeren met een microkrediet de arbeidsmarkt op. Met The HUB bouwde hij mee aan een fysiek sociaal netwerk voor duurzame ondernemers. En HEARTcore.cc gaf duurzame ondernemers met kansrijke ideeën een financiële injectie.
Ondernemer Edgar kwam door zijn toenemende inspanningen steeds meer bekend te staan als ‘de moderne Franciscus van Assisi’: een imago dat hij waardeerde maar afdeed als waanzin. “In de voetstappen van Franciscus treden? Ik zou dan met al mijn projecten moeten stoppen en mijn kapitaal moeten wegschenken. Haha! Nobel misschien, maar niets voor mij.” Toch was het laatste woord daarover nog niet gezegd.
Oorverdovend harde stilte
Neo’s ambities kostten hem een burn-out, en nog een. “Het regisseren van projecten, met al het bijkomende financiële regelgedoe, begon mij te vermoeien en te irriteren. Maar het geloof in mijn ideaal – geluk geven en door (laten) geven – werd steeds groter. Ik zocht dus naar een manier om vanuit iets kleiners, kleinschaligers aan iets groots te werken.” Na het lezen van managementboek Semco Stijl en een goed gesprek met duurzaam investeerder en ondernemer Eckart Wintzen, besloot Neo al zijn bedrijven uit handen te geven. Het maakte zijn toekomstplan niet bepaald zekerder. Voordat hij z’n leven radicaal zou veranderen, moest hij op ingrijpende wijze met zichzelf geconfronteerd worden.
Eerst werd Neo flink beproefd. “Ik ben een paar keer in de bajes gezet. Waarom? Omdat er, zonder dat ik het wist, iemand met misbruik van mijn persoonsgegevens jarenlang zwartgereden heeft. Ik bleek slachtoffer van identiteitsfraude.” Die ‘woestijnperiode’ in de gevangenis schonk Neo een “spoedcursus leven in gemeenschap: soms moet je zelf eerst afgebroken worden voordat je aan iets nieuws kunt aan bouwen.” Maar wat voor nieuws?
Er was blijkbaar nog een openbaring nodig. In 2010 bezocht Neo met een aantal vrienden van kerkgenootschap Crossroads een Taizéviering in de Kuip in Rotterdam. ‘Bij “geloof” kon ik me nooit veel voorstellen. Hier werd het tastbaar. Het enthousiasme van de Taizégangers, de sfeer, de liederen en hun blije gezichten: het stak mij aan en verwarmde mijn hart! Toen we met duizenden jongeren in dat grote Ahoy tegelijkertijd samen stil werden, ontbrandde er een vonk van – ja, hoe zal ik het noemen? – verlichting in mij. Het kwartje was gevallen; ik wist hoe ik verder moest. God had tot mij gesproken, met een stilte die in mijn ziel oorverdovend hard was binnengekomen.’ Miljonair Edgar Neo schonk zijn hele vermogen aan goede doelen, om mee te beginnen.
Rentmeesters
Hij haalt een boek tevoorschijn: Manager ontmoet monnik, een bundel met brieven tussen Puma-directeur Jochen Zeitz en Benedictijner monnik Anselm Grün. ‘De schrijvers pleiten hier voor een economie van duurzaamheid, voor gelijkere verdeling van de winst, voor een balans tussen persoonlijk gewin en maatschappelijke verantwoordelijkheid. Die waarden hebben m’n ondernemerschap altijd al beïnvloed.’ Is Neo niet ook zelf meer op een monnik gaan lijken? Hij voorziet voornamelijk in zijn levensonderhoud door beloningen in ontvangst te nemen voor diensten die hij meestal kosteloos aanbiedt. Zijn motto: ‘jij blij, ik blij’. ‘Mijn grootste verdienste ligt in de hartelijkheid die ik ontvang voor de hartelijkheid die ik hoop te geven. Het leven als geschenk probeer ik dus met anderen te delen. Dat maakt me hemeltje rijk. Hoe blijer ik anderen kan maken, hoe blijer ik er zelf van word!’
Neo is sceptisch over het ‘nieuwe’ aan discussies en trends met betrekking tot duurzaamheid.‘Eeuwenlang hebben maatschappijen inspiratie gehaald uit spiritueel gedachtegoed over duurzaamheid en rechtvaardigheid. Denk aan de betekenis van het bijbelse woord ‘rentmeesterschap’: werk samen aan het mooier maken van de schepping, en laat haar mooier achter dan dat je haar hebt aangetroffen. Het kloosterleven is op dat ideaal geënt. Gelukkig worden we ons opnieuw bewust van het belang van rentmeesterschap.’
Avondje daten
De ondernemer en monnik in Neo lijken elkaar getroffen te hebben in een Haagse kerk. “Ik woon en werk tegenwoordig vanuit buurt- en kerkhuis ‘Bethel’. Dat woord betekent huis van God. Voor mij is een kerk in principe ook een thuis voor iedereen. Daarom probeer ik met tal van activiteiten de relaties tussen Hagenaars, niet uitsluitend buurtbewoners, te versterken. Laat de kerk een plek zijn waar mensen elkaars talenten ontdekken en delen! Dan kan een kerk gaan leven. Ik vind het mooi als ik met kennis, kunde, contacten en als kerk iemand met een idee verder kan helpen. Bijvoorbeeld met een avondje ‘daten met diepgang’, met een netwerkdag voor bedrijven die maatschappelijk verantwoord willen ondernemen, je kunt een symposium houden over de ‘deeleconomie’, een BuurtLab opzetten, ga zo door.
Een levendige kerk vermeerdert geluk en groeit. Het lijkt me raadzaam dat kerken, met name de krimpende, voortdurend nadenken over hun bestaansrecht. Waar dient een kerk voor, letterlijk en figuurlijk? Wanneer ben je kerk? Alleen maar bij een viering op zondag, of ook op andere momenten?”
Meerwaarde, geen winst
Om Neo’s polsen zwieren twee armbanden. Op het ene, bruine bandje staat duidelijk leesbaar: ‘Vrede en alle goeds’. Is iedere gemeenschap die goedheid en vrede uitdraagt een kerk volgens hem? Of moet er ook iets uitgesproken christelijks gebeuren, zoals een bijbelkring? Hij legt uit: “In Mattheus 18:20 zegt Jezus over kerk: ‘Want waar twee of drie mensen in mijn naam samen zijn, ben ik in hun midden’. Je kunt dus kerk zijn, door God met lofzangen te prijzen. Maar je bent net zo goed kerk als je doet wat Jezus vraagt in Mattheus 25:35 en verder: de hongerige voeden, de dorstige lessen, de vreemdeling opnemen, de naakte kleden, de zieken en gevangenen bezoeken. Want Jezus zei: ‘Ik verzeker jullie: alles wat jullie gedaan hebben voor een van de onaanzienlijksten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor mij gedaan’’. Het gaat er om dat we ons in elkaars waarde laten, en de vruchten van elkaars waardigheid, van onze talenten, plukken en delen. Dat geldt trouwens ook voor welvarende mensen. De winst van een kerk ligt niet in haar inkomen of materiële rijkdom. Onze meerwaarde ligt in het delen van onze talenten. Het maakt daarbij vanzelfsprekend niet uit of iemand zich moslim, katholiek, homo of anders noemt. De kerk van mijn dromen is als een… Nieuw W!J. Een Nieuw W!J van samen rijk worden door liefde, in een economie van jij-blij-ik-blij.”
Neo meent dat kerken telkens opnieuw moeten nagaan of zij Gods liefde wel tot uitdrukking brengen. Door te vragen om wijsheid van de Heilige Geest, maar ook door de Bijbel er eens op na te slaan: “Leer de bronteksten van de Bijbel begrijpen vanuit de culturele context waarin ze geschreven zijn. Wie dat doet, ontdekt geen verkeerd woord over homoseksuelen of over vrouwelijk leiderschap.”
Propaganda
Op Neo’s tweede armbandje staan de letters WWJD, gericht naar Edgar zelf. Het is een afkorting van ‘What Would Jesus Do’. De tekst werkt als een alarmbel die gaat rinkelen wanneer hij onrechtvaardigheid signaleert. Zoals laatst nog: “De overheid moedigt werklozen aan om als vrijwilliger de handen uit de mouwen te steken. Dat gaat natuurlijk gepaard met de nodige propaganda, want wie vrijwilliger wordt, zou zich ‘nuttig maken voor de participatiesamenleving’. Maar zien we de misleiding niet? Vrijwilligers worden betaald onder het minimumloon! Heeft niet iedereen recht op een basisinkomen?” What would Jesus do, vroeg hij zich af. “Hopelijk kan ik met m’n nieuwe project ‘Werk aan Werk’ binnenkort een grote groep vrijwilligers aan een betaalde baan helpen.
Sociale media overspoelen je met informatie. Ook over politiek. Maar hoe vind je daar je weg in? Welke informatie kun je vertrouwen? Hoe herken je zelf nepnieuws, complottheorieën, filterbubbels en trollen?
Neo de Bono's Blog 